Σκόρπιες σκέψεις, μπερδεμένες με ευχές και συγκρατημένες προσδοκίες, ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς. Κι ακροβατώντας μεταξύ της ευθύνης που έχω ως εκπαιδευτικός για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων, αλλά και της πίστης ότι τελικά και στην εκπαίδευση το «θαύμα μπορεί να είναι αλλού..», αρνούμαι ευθαρσώς να ταχθώ με όσους δαιμονοποιούν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τους προσδίδουν, σχεδόν ολοκληρωτικά, την υπαιτιότητα για την αντικοινωνική, ατίθαση ή εκκεντρική συμπεριφορά των παιδιών μας. Το επιχείρημα πως και η δική μας γενιά επιβίωσε και προόδευσε χωρίς τη συμβολή της τεχνολογίας ( τουλάχιστον από τη μαθητική μας ηλικία), φαντάζει στην εποχή μας ανεδαφικό και επιεικώς κωμικό… Βρισκόμενη, συχνά, στο μέσο εντάσεων και προστριβών μεταξύ γονέων και παιδιών, αναρωτιέμαι αν οι λέξεις «εθισμός», « κίνδυνος», «απομόνωση» που συνοδεύουν την αφοριστική τοποθέτηση των πρώτων απέναντι στην « καινούρια» αυτή ενασχόληση των νέων, θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από άλλες, όπως « έλεγχος», «κριτική», « μέτρο» ακόμα και « επιφυλακτικότητα».Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου