Η νέα διαμόρφωση της ελληνικής και παγκόσμιας κοινωνίας έχει επαναφέρει στο προσκήνιο τις έννοιες της «ταυτότητας» και της «ετερότητας» τόσο σε επίπεδο επιστημονικών θεωρητικών συζητήσεων όσο και σε επίπεδο εκπαιδευτικής μεθοδολογίας και πρακτικής. Ήδη σε ένα μεγάλο βαθμό υπάρχει η μετατόπιση του επιστημονικού ενδιαφέροντος σχετικά με τις ταυτότητες «από το «είναι» στο «γίγνεσθαι», από τις µονολιθικές βεβαιότητες στις µυθοπλαστικές επινοήσεις, από τη µοναδικότητα στην ποικιλότητα, από το οντολογικό στο φαντασιακό. Από την ταυτότητα, δηλαδή, ως «διαδικασία ταύτισης», πάνω στην οποία στηρίχτηκαν και τα Αναλυτικά Προγραμματα Σπουδών πολλών δεκαετιών, έχουμε περάσει στην ανασύσταση της σχολικής τάξης ως μιας κοινότητας μαθητών, η οποία θα διέπεται από τις αξίες της δημοκρατίας, της ισότητας, του σεβασμού της διαφοράς, του πλουραλισμού, του διαλόγου, της κριτικής εγρήγορσης και αυτογνωσίας, της διαπολιτισμικής συνείδησης. Η ταυτότητα, λοιπόν, είναι έννοια ρευστή, πολύσημη και διφορούμενη και βασίζεται σε μια διπλή και ταυτόχρονη διεργασία: διαμορφώνει για την ύπαρξή μας την αντίληψη της ομοιότητας και της συνέχειας μέσα στον ιστορικό χρόνο και χώρο, ταυτόχρονα με την αντίληψη ότι οι άλλοι αναγνωρίζουν αυτή την ομοιότητα και τη συνέχεια. Το ερώτημα δεν είναι απλώς «ποιος είμαι» αλλά «ποιος είμαι σε σχέση με τον άλλον», «πώς με βλέπει ο άλλος» και «πώς βλέπω εγώ τους άλλους».Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου