Μέσα από λέξεις διάσπαρτες σχεδόν κρυσταλλωμένες μονάχα μία ηχεί οικεία στα παγωμένα μου αυτιά «αμήν». Στα γόνατα ένας ρακένδυτος άνθρωπος… «αα..! γεμίσαμε ζητιάνους -είναι και ξένος, μακριά παιδί μου από αυτόν!» Είναι όντως ξένος, διαφορετικός κι όμως ίδιος ο πόνος που χαράσσαν οι ρυτίδες στο πρόσωπο του, ίδιο το τρεμούλιασμα στην φωνή του, ίδια η πίστη που αντηχούσε σε κάθε «αμήν», το τελευταίο απόθεμα ελπίδας που αχνοφαίνονταν μέσα από τα θολά πλημμυρισμένα μάτια του, ίδιο! Να είχαν θολώσει από τον παγωμένο αέρα που έσκιζε τα ταλαιπωρημένα του χέρια; Από την απόγνωση; Από τον πόνο; Ποιος ξέρει;Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου